Historia SP nr 1

The gallery was not found!

Historia

 

Lata 1947 – 1962

Tuż po wojnie, wraz z rozwojem gospodarczym Rucianego – Nidy, rozpoczęto edukację w starej poniemieckiej szkole w Nidzie, która istniała już w okresie międzywojennym. Budynek był klasycznym okazem niemieckiej szkółki, z dwoma izbami lekcyjnymi. Ponury wygląd surowych, grubych murów nie dodawał uroku malowniczemu otoczeniu, jakim był piękny las i pobliskie jezioro. Pani Halina Palczyńska, przy pomocy części mieszkańców Nidy, zorganizowała naukę w tejże szkole. Była jedynym pracującym tu nauczycielem. 4 września 1947 roku, 72 dzieci rozpoczęło rok szkolny:

  • klasa I – 32 dzieci
  • klasa II – 16 dzieci
  • klasa III – 6 dzieci
  • klasa IV – 18 dzieci.

 

Z Nidy było 38 uczniów, pozostali dojeżdżali z Rucianego, Dybówka, Guzianki, Wólki, Kowalika. Dzieci te, w większości były półanalfabetami. Mówiły trochę po polsku, nie pisały w ogóle. W ciągu tego roku szkolnego do pracy w Nidzie Inspektorat Szkolny skierował Panią Halinę Giedych. Były więc dwie nauczycielki – obie niewykwalifikowane. Ten pierwszy rok szkolny liczył 168 dni nauki. Trudności z jakimi borykały się nauczycielki: zupełny brak książek, zeszytów, budynek szkolny bez szyb w oknach, bez zamków w drzwiach, niska frekwencja uczniów z powodu epidemii malarii (zdarzały się dni, że nie było żadnego dziecka). Rok szkolny zakończył się 27 czerwca 1948 roku. Na uroczystość przybył inspektor szkolny Pan Franciszek Sikora.

W drugim powojennym roku nauki, do pracy w szkole stanęły dwie nauczycielki: kierownik Halina Giedych i Pani Eugenia Januszkiewicz. Był to rok szkolny 1948/1949. Nauka trwała 194 dni. Frekwencja uczniów wynosiła 65 %. W tym czasie w obwodzie szkolnym było 154 dzieci podlegające obowiązkowi szkolnemu, jednak do szkoły uczęszczało tylko 93 uczniów. Wspomnienie wojny było jeszcze na tyle świeże, że dzieci miejscowe czuły się niepewnie wśród dzieci „osiedleńców” i wolały zostawać w domu. Nauka w tym roku szkolnym obejmowała klasy I – V. W końcu roku szkolnego promocję otrzymało 79 uczniów. Tego też roku rozeszła się wieść o planach budowy nowego, nowoczesnego, zakładu produkującego płyty pilśniowe. Była to nadzieja na nowe miejsca pracy, rozrost środowiska, a także budowę nowej, obszernej szkoły.

W roku szkolnym 1949/1950 do pracy w szkole został skierowany Pan Edmund Chutkowski. Było wówczas trzech nauczycieli i 156 uczniów. Nauczanie obejmowało klasy od pierwszej do szóstej:

  • klasa I – 57 dzieci
  • klasa II – 32 dzieci
  • klasa III – 21 dzieci
  • klasa IV – 21 dzieci
  • klasa V – 10 dzieci
  • klasa VI – 15 dzieci.

 

Rok szkolny trwał 220 dni. Frekwencja uczniów wynosiła 90 %. Tego roku zaczęto zaopatrywać szkołę w pomoce naukowe, Państwowy Zakład Wydawnictw Szkolnych rozpoczął produkcję podręczników.

W roku szkolnym 1950/1951 nastąpiły zmiany w Radzie Pedagogicznej. Kierownikiem szkoły nadal była Pani Giedych, a w gronie zasiedli Pan Chutkowski, Pani Boclińska i Pan Bocliński. Uczniów było 177, gdzie po raz pierwszy po wojnie edukowano siódmą klasę. Rok szkolny trwał 209 dni, a frekwencja uczniów wynosiła 88 %. Siódmą klasę opuściło 9 uczniów.

W tym roku szkolnym rozpoczęto również kurs dla analfabetów. Prowadził go Pan Chutkowski. Jego klasa liczyła 16 osób.

Kolejny rok szkolny przyniósł zmiany w kadrze szkoły. Wśród nauczycieli zasiedli: Pan Chutkowski, Szlachcic, Lachman i Pani Kulęgowska. Szkoła obejmowała już siedem oddziałów. Uczniowie przychodzili na lekcje nieregularnie. Panowała malaria, która była przyczyną niskiej frekwencji uczniów – 81 %. W Nidzie powstawał nowy zakład produkcyjny i w związku z jego budową, przez miejscowość przewijały się liczne rodziny z dziećmi, szukające miejsca na pobyt stały. Wraz z zakładem rozpoczęto budowę nowej szkoły.

Rok szkolny 1952/1953 nie przyniósł zbyt wielkich zmian. Do szkoły uczęszczało jeszcze mniej dzieci – 143. Malaria i brak opieki medycznej były przyczyną jeszcze niższej frekwencji uczniów, która w tym roku wynosiła 76 % – 82 %. Uczniowie uczęszczali do klas:

  • klasa I – 25 uczniów
  • klasa II – 31 uczniów
  • klasa III – 27 uczniów
  • klasa IV – 21 uczniów
  • klasa V – 17 uczniów
  • klasa VI – 8 uczniów
  • klasa VII – 14 uczniów.

 

W Radzie Pedagogicznej tym razem zasiedli: Państwo Chutkowscy, Pan Szlachcic, Pan Lachman.

W kolejnym roku szkolnym doszło do pełnego rozkwitu Tartaku Państwowego w Rucianem. Rozpoczęto tam budowę kilku bloków mieszkalnych. W Nidzie budowa zakładu była w końcowej fazie. Ludność napływała do Rucianego i Nidy, a wraz z licznymi rodzinami, przybywało też dzieci. Szkoła stawała się zbyt ciasna. Uczono nadal w dwóch salach lekcyjnych. Inne, mniejsze pomieszczenia, stanowiły mieszkania dla nauczycieli. Brakowało krzeseł, stołów, biblioteki, tablic, podręczników i programów nauczania. Okna i drzwi były nieszczelne, brakowało opału na zimę. Nauczyciele często wychodzili z dziećmi do lasu po chrust, aby było czym rozpalić w piecu. Młodzież chciała się uczyć, jednak nie było warunków do nauki. Szkoła stawała się instytucją odizolowaną.

Rozpoczęto współpracę z rodzicami, a konkretnie z Komitetem Rodzicielskim, którego przewodniczącą była Pani Adamczewska. Dzięki zgromadzonym funduszom, pochodzącym z dobrowolnego opodatkowania się rodziców oraz organizowanych zabaw publicznych, zaplanowano zakup instrumentów muzycznych, a nawet pianina. Z tychże funduszy zaczęto prowadzić dożywianie dzieci, ale tylko w okresie zimowym. Posiłek obejmował gorący napój i pieczywo.

Rok 1955 przyniósł w historii szkoły radykalne zmiany. Związane one były ze zmianami administracyjnymi. Ruciane i Nida weszły w skład powiatu Pisz (dotąd podlegały pod Mrągowo). Nowy budynek szkoły był już gotowy, czekał tylko na odbiór. Centrala Zaopatrzenia Szkół nadsyłała wybrane przez Wydział Oświaty w Mrągowie pomoce naukowe, sprzęt do wychowania fizycznego. Wszystko to miało być luksusowym wyposażeniem szkoły. Zmagazynowano więc małą ilość pomocy naukowych, co nie sprawiło kłopotu. Trudniej zaś było z przechowaniem sprzętu o większych gabarytach, który na ten moment wydawał się szkole zbędny:

  • 20 sztuk kul 5 kg,
  • 28 sztuk dysków 2 kg,
  • 40 sztuk obręczy do gry w koszykówkę.

 

Prócz tego, zaopatrzono szkołę w kółka, hantle, kozły, skrzynie, buty gimnastyczne ( dla dorosłych) oraz wiele innych pomocy gimnastycznych kosztownych, ale niekoniecznie potrzebnych. Na nowe meble szkolne: 80 stolików i kilkadziesiąt foteli, krzeseł uczniowskich nie starczyło już suchego miejsca więc przechowano je pod przeciekającym dachem magazynu. Niemal wszystkie stoły należało oddać do renowacji tuż przed użyciem.

9 grudnia 1955 r. nastąpiło ostateczne otwarcie nowej szkoły! W tym czasie taka zmiana równała się z opuszczeniem rudery i przejściem do pałacu! Nowa szkoła liczyła 7 dużych sal lekcyjnych, salę gimnastyczną, świetlicę z jadalnią, kuchnię, pracownię fizyczno – chemiczną, szatnie, toalety z bieżącą wodą, centralne ogrzewanie. W takim budynku edukację pobierało 155 uczniów pod kierunkiem 4 nauczycieli. Na tak wielkiej przestrzeni ginęła ta garstka dzieci. W związku z nowymi warunkami wszyscy nauczyciele postanowili upiększyć wnętrze szkoły obrazami, kwiatami. Do świetlicy dzieci przychodziły w każdy dzień tygodnia. Wprowadzono jednolity ubiór dla uczniów. Wszystkich ogarnął entuzjazm i optymizm. Powstało kółko muzyczne, chór. Wkrótce po tym publiczne występy pieśni i tańca, wystawy prac, zeszytów, rysunków. Szkoła zaczęła być zauważalna w lokalnym środowisku. We wrześniu 1955 roku uruchomiono w Nidzie nowoczesny Zakład Płyt Pilśniowych. Odtąd szkoła mogła liczyć na pomoc i opiekę tego Zakładu.

4 kwietnia 1956 roku kierownik szkoły Bolesław Lachman odszedł do wojska, a na jego miejsce Wydział Oświaty wyznaczył Bronisława Drzewieckiego. Doszedł jeszcze jeden nauczyciel Jan Budzyński.

W roku szkolnym 1956/1957 kierownikiem szkoły był Bronisław Drzewiecki. Do Rady Pedagogicznej należeli: B. Lachman, R. Jagiełła, A. Warda, Makarowska, A. Muszyńska. Stary budynek szkolny został przekazany dla PTTK, a w zamian za to nauczyciele otrzymali dwa dwurodzinne domki tuż obok nowej szkoły.

Osiedle Nida rozrosło się do 6 bloków, a tym samym przybyło w szkole dzieci – 219 uczniów. Szkoła w Nidzie stała się szkołą zbiorczą. Nacisk w nauczaniu kładziono na ortografię i rachunek pamięciowy. Częściowa zmiana programów nauczania usunęła nieżyciowe slogany, pozwalała na pełniejsze wiązanie teorii z praktyką. Do szkoły wprowadzono jako przedmiot nadobowiązkowy naukę religii rzymskokatolickiej i ewangelickiej.

Kolejny rok szkolny rozpoczął się z ośmioosobową kadrą i 255 uczniami. Do Nidy zaczęły napływać rodziny z ziem wschodnich, gdzie dzieci nie były uczone języka polskiego. Sytuacja materialna tych rodzin często była rozpaczliwa. Objęto te dzieci szczególna opieką, zapewniono im pomoc pedagogiczną i materialną. W tym okresie zorganizowano świetlicę z dożywianiem.

W roku szkolnym 1958/1959 grono pedagogiczne liczyło 8 nauczycieli, uczniów w szkole było 318. Edukacja skupiona była głównie na poprawie czytelnictwa w klasach starszych i podniesieniu poziomu ortografii w klasach młodszych. Komitet Rodzicielski zaplanował ściślejszą współpracę z nauczycielami, zaczęto chwalić trud i mozolną pracę pedagogów. Maksyma: wiele uczniom dać i wiele od nich wymagać – zmieniła stosunek społeczeństwa do szkoły. Z całego powiatu, uczniowie ze szkoły w Nidzie najlepiej zdali egzaminy do szkół średnich.

Uczniów z każdym rokiem przybywało. Nauka odbywała się na dwie zmiany. Szacowano, że w 1967 roku będzie około 700 dzieci w wieku szkolnym. Ta ilość dwukrotnie przewyższała normy brane pod uwagę w czasie budowy nowej szkoły. Zrodził się pomysł budowy kolejnej szkoły w Rucianem. Osiedle Nida rozrastało się w szybkim tempie. Nauczyciele aktywnie uczestniczyli w kontrolowaniu zachowania uczniów poza szkołą. Odbywali stałe dyżury w kinach, świetlicach.

W roku szkolnym 1960/1961 liczba uczniów zwiększyła się do 438, nauczycieli było 13. Nauka odbywała się na dwie zmiany. Postanowiono, że nauka religii będzie odbywała się poza szkołą, w kościele lub w innym punkcie. Wielu mieszkańców buntowało się uważając, że jest to pretekst do usunięcia religii w ogóle. W tym roku szkolnym szczególną uwagę zwrócono na dzieci, których oboje rodzice większość czasu spędzali w pracy. Uczniowie z tych rodzin mogli spędzać całe dnie w świetlicy szkolnej korzystając z dożywiania. Tym samym, świetlica stała się domem dla dzieci, które po przyjściu ze szkoły zastawały drzwi domu zamknięte.

521 – to liczba uczniów w kolejnym roku szkolnym! Nauczycieli było 16. Praca szkoły skupiona była wokół hasła: 1000 – lecie Państwa. Grono pedagogiczne tworzyła zgrana ekipa, która z pełnym zaangażowaniem dbała o wyniki edukacji uczniów. Od kilku lat wszystkie dzieci (po ukończeniu klasy VII), mające normalne warunki do nauki, zdawały egzaminy do wybranych szkół średnich. Szkoła cieszyła się poważaniem i bardzo dobrą opinią w społeczeństwie. Tego roku, ogrodzono całą posesję szkoły, wraz z przyległym boiskiem. Dokonano tego z funduszu Komitetu Rodzicielskiego i dotacji państwa. Koszt ogrodzenia wyniósł 80000zł. W styczniu 1962 roku nastąpiła zmiana na stanowisku kierownika szkoły. Odszedł Pan Bronisław Drzewiecki, a na jego miejsce Wydział Oświaty wyznaczył Jana Wardę, poprzednio tu pracującego nauczyciela. Radę Pedagogiczną tworzyło grono nauczycieli: Apolonia Warda, Stanisława Zajkowska, Regina Jagiełła, Alina Amborska, Irena Sadowska, Kazimiera Kowalska, Renata Danowska, Anna Muszyńska, Maria Kulesza, Wanda Gosiewska, Zofia Wiśniewska, Janina Tumińska, Jan Budzyński, Eugeniusz Sadowski. Stan uczniów w szkole na dzień 2.02.1962 r. wynosił:

  • klasa I a – 43 uczniów,
  • klasa I b – 48 uczniów,
  • klasa II a – 31 uczniów,
  • klasa II b – 32 uczniów,
  • klasa II c – 31 uczniów,
  • klasa III a – 35 uczniów,
  • klasa III b – 33 uczniów,
  • klasa IV a – 37 uczniów,
  • klasa IV b – 37 uczniów,
  • klasa V a – 29 uczniów,
  • klasa V b – 31 uczniów,
  • klasa VI a – 27 uczniów,
  • klasa VI b – 33 uczniów,
  • klasa VII – 40 uczniów.

 

Razem : 487 uczniów.

Kolejny rok szkolny nie przyniósł większych zmian. Szkołę, od strony ulicy, oddzielono żywopłotem. Za ład i porządek wewnątrz i na zewnątrz szkoły, kierownik otrzymał pochwałę.

 

Od 1962 roku

W kolejnych latach szkoła przeżywała prawdziwy rozkwit. Ze względu na dużą liczbę uczniów w latach sześćdziesiątych/siedemdziesiątych nauka odbywała się na dwie zmiany. Zajęcia edukacyjne prowadzone były w godzinach 8.00 – 16.30, później zaś odbywały się zajęcia pozalekcyjne. W latach 60-tych były również zajęcia edukacyjne dla pracujących.

Na terenie szkoły działały następujące organizacje uczniowskie, które jako cel stawiały sobie wychowanie ideowe i obywatelskie młodzieży:

  • drużyny harcerskie i zuchowe
  • Szkolne Koło Przyjaciół ZSRR – w latach osiemdziesiątych przekształcone w TPPR
  • PCK
  • Szkolna Kasa Oszczędności
  • Spółdzielnia Uczniowska
  • Chór
  • zespół instrumentalny
  • Szkolne Koło Sportowe
  • Szkolne koło Turystyczno – Krajoznawcze
  • Liga Ochrony Przyrody
  • koła zainteresowań (przedmiotowe, techniczne, artystyczne, taneczne).

 

Już w 1963 roku istniały dwie drużyny harcerskie, które liczyły 67 uczniów, zuchowe – 43. Z biegiem lat harcerstwo rozwijało się. W 1973 roku został zatwierdzony szczep imieniem Szarych Szeregów. Przez dwa lata pracą szczepu kierowała dh.hm. Gertruda Matwiej. W 1976 roku do Szczepu Harcerskiego „Szare szeregi” należało 60% społeczności uczniowskiej. W tym roku szkolnym istniały następujące drużyny:

18 Drużyna Harcerska im. Tadeusza Kościuszki „Zośka” – drużynowy Z. Bieranowski

19 Drużyna Harcerska im. K.I.Gałczyńskiego  „Parasol”– drużynowa H. Niedospał

20 Drużyna Harcerska im. Mikołaja Kopernika „ Wigry”– drużynowa E.Poreda

21 Drużyna Harcerska „Dorota” – „Modraczki” – drużynowa T. Grodzka

2 Drużyna Zuchowa „Polne Kwiatki” – drużynowa I. Baranowska

3 Drużyna Zuchowa „Leśne Duszki” – drużynowa G. Żukowska

4 Drużyna Zuchowa „Słoneczka” – drużynowa W. Kożdoń

5 Drużyna Zuchowa „Wesoła Gromada” – drużynowa B. Knobelsdorf.

 

W 1975 roku komendantem szczepu została dh.hm. Teresa Grodzka. W tym samym roku utworzone zostały kolejne drużyny harcerskie, między innymi 22 Drużyna Harcerska MSR „Zawiszacy” oraz drużyna zuchowa „Słoneczny krąg”. W kolejnych latach drużyna „Dorota” przekształciła się w 3 Drużynę Harcerską imieniem „Doroty” i otrzymała mundury drużyn wodnych. Należeli do niej głównie uczniowie uprawiający sport. Można powiedzieć, że była to harcerska drużyna sportowa.

W 1978 roku pracą szczepu kierowała phm. Irena Miłek.

Harcerze i harcerki brali udział w czynach społecznych, czyszczeniu pasów przeciwpożarowych w lesie. Zarobione pieniądze przekazywali na budowę Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Pracowali przy zbiórce surowców wtórnych, przy wykopywaniu ziemniaków, sprzątaniu osiedla. W strojach galowych brali udział w uroczystościach patriotycznych na terenie gminy, licznych akademiach. Pod okiem opiekunów drużyn organizowali zajęcia dla młodszych uczniów szkoły w czasie ferii zimowych. Latem, brać harcerska wyjeżdżała na obozy. W roku szkolnym, każdy wtorek był Dniem Mundurowym. Zobowiązywało to do obowiązkowego noszenia munduru co tydzień i konsekwentnego przestrzegania zasad harcerskich.

13 listopada 1981 roku została otwarta Izba Harcerska (obecna świetlica). Na uroczystość zaproszono wielu gości, których życie splatało się z wyzwoleniem ojczyzny. Harcerze uświetnili ten dzień montażem poetycko – muzycznym. Od tego dnia obowiązki komendanta szczepu przejęła dh.phm. Henryka Niedopał.

Największą popularnością cieszyła się drużyna artystyczna „Modraczki”. Założyła ją w 1975 roku dh.hm. Teresa Grodzka. Nazwę „Modraczki” wymyśliła dh. Elżbieta Poreda, a zatwierdziła Komenda Chorągwi w Suwałkach. Nazwa pochodziła od staromazurskiej modrej rutki. Dh. Poreda zaprojektowała również stroje galowe dla dziewcząt w kolorze niebieskim – modrym, które zostały uszyte przez pracownice miejscowej spółdzielni krawieckiej „Miara”.  Początkowo do zespołu należało 12 śpiewających dziewczynek z klas IV – VI. W bardzo szybkim tempie liczebność zespołu wzrastała i wzbogacał repertuar. Dziewczęta śpiewały i tańczyły. Były ozdobą wszystkich uroczystości na terenie miasta i gminy. Odnosiły sukcesy na wszystkich konkursach i festiwalach harcerskich, np. w roku 1977/78:

  • I miejsce na Festiwalu Piosenki Zuchowej i Harcerskiej na szczeblu Hufca ZHP,
  • I miejsce na Festiwalu Piosenki Harcerskiej na szczeblu Chorągwi,
  • 19 występów w szkole
  • 20 występów w środowisku
  • 3 występy w województwie.

 

Prężnie działało również Szkolne Koło Sportowe. Uczniowie odbywali treningi pod okiem kadry, a potem uczestniczyli w zawodach sportowych. Reprezentowali szkołę zarówno w powiecie, jak i w województwie. Rekordy uczniów na przestrzeni lat uwiecznione są w gablocie szkolnej: „Rekordy szkoły”, zaś w sąsiedniej gablocie holu szkolnego, umieszczono najważniejsze puchary zdobyte przez uczniów szkoły. W 1970 roku Dyrekcja ZPPiW w Rucianem – Nidzie oddała do użytku nowe lodowisko położone w sąsiedztwie zakładu, przy ulicy Gałczyńskiego. Uczniowie szkoły korzystali z tego obiektu zarówno w czasie lekcji wychowania fizycznego jak i poza zajęciami szkolnymi. Szkołę doposażono w niezbędny sprzęt do uprawiania sportów zimowych, który uczniowie mogli wypożyczać na czas zimy. W szkole, w okresie ferii zimowych, organizowano też zajęcia z dożywianiem. Uczęszczały na nie dzieci z rodzin, gdzie rodzice pracowali na jedną zmianę. W 1973 roku Międzynarodowy Dzień Dziecka ogłoszono w szkole Dniem Sportu Szkolnego. Uczniowie prześcigali się w różnych konkurencjach. Dbano o to, aby każdy uczeń mógł wystąpić w jakiejś dyscyplinie sportowej. Rywalizowali między sobą uczniowie i całe klasy.

Pan Zdzisław Bieranowski założył chór szkolny. Należeli do niego uczniowie z klas IV – VII, a później VIII. Chór cieszył się wielką popularnością i uznaniem. Występował na wszystkich ważniejszych uroczystościach, akademiach, tak szkolnych, jak i gminnych. W latach siedemdziesiątych chórem opiekowała się Pani Jadwiga Wasilak. Obok chóru szkolnego, Pan Bieranowski prowadził zespół taneczny oraz zespół instrumentalny, gdzie uczniowie grali na mandolinie, skrzypcach, akordeonie. W latach 60/80 hucznie obchodzono uroczystości szkolne, narodowe, stąd zespoły artystyczne cieszyły się największą popularnością i skupiały w swoich szeregach wielu członków. Małe dziewczynki marzyły, aby należeć do „Modraczków”, chóru, chłopcy zaś chcieli grać w zespole muzycznym.

Uczniowie nie mieli czasu na nudę.

Od początku istnienia nowego budynku szkoły, prężnie działał  Komitet Rodzicielski, który wspierał radę pedagogiczną we wszystkich przedsięwzięciach. Dofinansowywał ze swoich składek wycieczki klasowe uczniów: Malbork, Trójmiasto, Olsztynek, Olsztyn, Warszawa. Finansował też zakup nagród sportowych, których w latach 1960/80 było bardzo dużo.

W 1964 roku uruchomiono na terenie szkoły gabinet stomatologiczny, z którego mogli korzystać wszyscy uczniowie i nauczyciele. W późniejszym czasie został on przekształcony w gabinet pomocy medycznej.

 W szkole funkcjonowała również biblioteka szkolna. Księgozbiór liczył 3750 woluminów bez broszur i podręczników szkolnych (dane z 1968r.)

We wrześniu 1966 roku, w Rucianem, został oddany do użytku budynek nowej szkoły, jako Pomnik 1000-lecia Państwa Polskiego. Tym samym szkoły otrzymują numery: szkoła w Nidzie, zwana starą szkołą, otrzymuje nr 1, a szkoła podstawowa w Rucianem – nr 2. W tymże roku szkolnym, zostaje zakończona reforma szkolna związana ze zmianą programów nauczania, podręczników, a także przedłużeniem obowiązku szkolnego o 1 rok i powstaniem ośmioklasowej szkoły podstawowej.

Rok 1978/1979 zapisał się na kartach historii edukacji w naszym kraju jako rok wielkiej reformy szkolnej. Ośmioklasowa szkoła podstawowa została przekształcona w dziesięcioletnią szkołę średnią. Nazwa naszej szkoły w tamtym okresie brzmiała Dziesięcioletnia Powszechna Szkoła Średnia Nr 1 w Rucianem – Nidzie. Z każdym rokiem uczniów w szkole przybywało. Budynek robił się ciasny.

W roku szkolnym 1985/1986 oddano do użytku nowy budynek szkoły (obecny Zespół Szkół im. A. Osieckiej). W dniu otwarcia, na każdym korytarzu, zwiedzających czekała niespodzianka. Uczniowie przygotowali występy artystyczne: zbiorowe tańce i śpiewy, montaże słowne, wpisy do Kroniki Szkoły i Kroniki Harcerskiej. Goście oglądali sale lekcyjne, pomieszczenia szkoły. Od tego czasu uczniowie klas młodszych, I – III uczyli się w starym budynku, zaś starsi, klasy IV – VIII – w nowym.

W roku szkolnym 2000/2001 absolwentami szkoły ponownie byli uczniowie klasy VI. Kolejna reforma systemu edukacji podzieliła okres nauki na 3 obowiązkowe etapy: nauczanie zintegrowane, kl. IV – VI, gimnazjum. Gimnazjum, w tych latach, było nową szkołą, która skupiała wszystkich uczniów z całej gminy w wieku 13 – 16 lat. Ta nowa szkoła przejęła też nowy budynek, szkoła podstawowa zaś pozostała, jak dawniej, w starym budynku.

 

Zestawienie liczby uczniów, ilości oddziałów, dyrektorów w poszczególnych latach szkolnych.

Rok szkolny

Dyrektor szkoły

Liczba uczniów

Liczba nauczycieli pracujących w szkole

19471948

Halina Palczyńska

72

1

1948/1949

Halina Giedych

93

2

1949/1950

Halina Giedych

156

3

1950/1951

Halina Giedych

177

4

1951/1952

Halina Giedych

151

5

1952/1953

Halina Giedych

143

5

1953/1954

Halina Giedych

144

Brak danych

1954/1955

Bolesław Lachman

b. d.

4

1955/1956

Bolesław Lachman

155

4

1956/1957

Bronisław Drzewiecki

219

7

1957/1958

Bronisław Drzewiecki

255

8

1958/1959

Bronisław Drzewiecki

318

8

1959/1960

Bronisław Drzewiecki

386

10

1960/1961

Jan Warda

438

13

1961/1962

Jan Warda

521

16

1962/1963

Jan Warda

Brak danych

14

1963/1964

Jan Warda

Brak danych

16

1964/1965

Henryk Wróbel

599

20

1965/1966

Henryk Wróbel

597

20

1966/1967

Henryk Wróbel

409

16

1967/1968

Henryk Wróbel

435

16

1968/1969

Henryk Wróbel

420

17

1969/1970

Henryk Wróbel

Brak danych

17

1970/1971

Henryk Wróbel

Od II semestru

Czesław Olszewski

442

20

1971/1972

Czesław Olszewski

444

18

1972/1973

Czesław Olszewski

431

22

1973/1974

Czesław Olszewski

431

17

1974/1975

Czesław Olszewski

449

17

1975/1976

Czesław Olszewski

444

Brak danych

1976/1977

Czesław Olszewski

398

Brak danych

1977/1978

Czesław Olszewski

417

Brak danych

1978/1979

Teresa Grodzka

426

18

1979/1980

Jadwiga Wasilak

457

19

1980/1981

Jadwiga Wasilak

456

19

1981/1982

Jadwiga Wasilak

474

21

1982/1983

Jadwiga Wasilak

483

22

1983/1984

Jadwiga Wasilak

488

25

1984/1985

Jadwiga Wasilak

540

33

1985/1986

Jadwiga Wasilak

580

33

1986/1987

Jadwiga Wasilak

597

33

1987/1988

Jadwiga Wasilak

Brak danych

33

1988/1989

Jadwiga Wasilak

Brak danych

Brak danych

1989/1990

Jadwiga Wasilak

Brak danych

36

1990/1991

Jadwiga Wasilak

651

36

1991/1992

Zbigniew Zubrycki

718

36

1992/1993

Zbigniew Zybrycki

696

35

1993/1994

Zbigniew Zubrycki

688

32

1994/1995

Wojciech Niedzielski

623

36

1995/1996

Wojciech Niedzielski

691

36

1996/1997

Wojciech Niedzielski

663

34

1997/1998

Wojciech Niedzielski

645

35

1998/1999

Wojciech Niedzielski

613

36

1999/2000

Wojciech Niedzielski

471

32

2000/2001

Wojciech Niedzielski

377

27

2001/2002

Wojciech Niedzielski

358

23

2002/2003

Wojciech Niedzielski

345

25

2003/2004

Wojciech Niedzielski

324

23

2004/2005

Irena Karwowska

317

26

2005/2006

Irena Karwowska

314

26

2006/2007

Irena Karwowska

296

24

2007/2008

Irena Karwowska

266

25

2008/2009

Irena Karwowska

266

21

2009/2010

Irena Karwowska

239

19

2010/2011

Irena Karwowska

204

18

2011/2012

Irena Karwowska

176

16

2012/2013

Irena Karwowska

164

17

2013/2014

Irena Karwowska

160

15

2014/2015

Magdalena Kowalewska

170

15

 

Niniejsza historia szkoły powstała w oparciu o dokumenty szkolne:

  • Protokoły Rady Pedagogicznej,
  • Kroniki Szkoły,
  • Kronikę Harcerstwa.

 

opracowała: Barbara Kubat

Możliwość komentowania została wyłączona.